Köy Enstitüsü Talebelerine Sevgilerimle
KÖYÜ YÜKSELTENLER
-Geçen Sayıdan devam-
Evet doğru, yok değil; benim de bir dileğim.
Sizlerin hep düzeldi yürünecek yolunuz
Geliniz hep birlikte bana da siz Bulunuz
“Özdemir,,
Sen yolunu bulursun, gönül indirme öyle,
Bizi uzun bekletme, ne ise doğru söyle,
“Onat,,
Sevimli kardaşlarım, özden arkadaşlarım,
Gece gündüz bu yurdun sevgisile yanarım,
Kimdeki var yurt için kavrulmıyan bir yürek
Koparın, atın onu, yırtarak yutsun köpek,
Kim ki yalnız düşünür kendinin çıkarını.
İsterim yüce Tanrı göstermesin yarını
Yurt için beri isterim en yüce ünlü bir iş
Tutmalıyım meydanı ulus bana emretmiş
Bu yurdu şenletecek ülkücüler ordusu,
Ta kaynağın gözünden içmezlerse eğer su,
Emekleri verimsiz umutlar sonsuz kalır;
Uğurundan tez döner, yollar koşunsuz[1] kalır,
Ankaradır kardaşlar; dediğim pınarbaşı
Düşünerek söyledim, değil sözüm kör taşı.
Ankara pınar gözü Türk ili ordan alır,
Yaşayacak gücünü, verimli can suyunu,
Ankaraya ermeyen âlemde cansız kalır,
Gideceğim işte ben gözüme aldım bunu.
Yıldızsa bütün dünya, Ankara benzer aya
Güneşten daha parlak bu yerlerde Çankaya
Bu yerlerden her yana sönmez ışık saçılır.
Bu yerlerden cennete bin bir kapı açılır,
Orada otururdu, büyüklerden en büyük;
Yurdu ordan korurdu kızıl saçlı Atatürk.
Baksaydı bir cihana akan sular dururdu.
Fırtına ses çıkarmaz, yıldırım otururdu
Dönseydi öbüryana açılırdı çiçekler;
Kış gider bahar gelir uçardı kelebekler;
Onun bir tek üniyle sarp dağlar dûzleşirdi,
Karanlıklar çekilir, gece gündüzleşirdi,
Değer veren bizlere değil midir, kendisi?
Demedi mi köylüye (milletin Efendisi)
Efendilik, Beylik te kalktı ya, şimdi birden
Artık yurtta hep biriz, ne sen varsın, ne de ben!'
İşte yalnız biz varız başımızda İnönü,
Millet onun emrile buldular mesut günü,
Kala gibi birleşmiş, arzular tek söz olmuş,
Yirmi milyon kaynaşmış; bir yürek birgöz olmuş>
Ayrılık ne, unuttuk özge parti bilmeyiz,
Hep halkız, hep halkçıyız nedir tartı bilmeyiz,
İnkılâpçı, laikız; dinimiz milliyettir.
Bizleri mesut eden ancak Cumhuriyettir.
Ezelden' devletçiyiz, ülkümüz altıoktur.,
Bu altı yoldan başka gidilecek yol yoktur.
Milli Şefin uğrunda ben de bir yol alırım,
Çok yüksek bir ödevle Ankarada kalırım.
“Polat”
Nasıl olur? bu Onat! sözü etraflı düşün!
Köyünden vaz geçer mi bir Türk genci büsbütün.
Türk olup ta sevmiyen var mıdır Atatürkü?
Var mıdır? Millî Şefin buyruğuna yan çizen,
Bu ikinin sevgisi sevginin en büyüğü,
Türkün makûs bahtına bunlar olmuş şan çizen
Bunlar olmuş bir ünle Türk gücüne hız veren.,.
Ayrık yola yönelmiş tarihleri çeviren..
Olmasaydı o Şefler, bugün olurmu idik?
Yüksek Cumhuriyeti köylerde bulurmuyduk?
Ebedi Şef bu yurda sönmez ışıklar yaktı.
O ışığı yaymayı Millî Şefe bıraktı.
Okuttu bizleri durman, çalışın deye..
Dünya uluslarile uçun yarışın deye..
Sen köyden ayrılırsan şu köyü kim şenletir.
“Onat”
Belki bizim aklımız yetmiyor, gel sen, yetir...
Sözüm bitmiş değildir, ben köyümü severim.
Her bir zaman köylerdir, benim konalkaryerim
En kuytu köyleri de gezip dolaşacağım;
En yalçın sarp dağları yılmadan aşacağım.
Durmadan koşacağım altıokun izinde.
Anlatırsam aklınız erer şimdi sizin de.
İnönü Memedi mi “küçük köylü çocuğu,
Belki yarın olacak devletin bir başbuğu
Bu kudret vardır onda her bir Türk inanacak
O ışığı arayın mutlak bir gün yanacak.
Ünlü kurultayında olacağım bir üye,
Selâmlar salacağım her köye her köylüye
Gözüme aldım bunu yüzde yüz göreceğim.
Sizlerden Şefimize selâm götüreceğim
Bir köy değil kardaş, köyleri şenletmeli,
Ancak o gün yükselir baştan başa Türk ili,
“Gündüz”
Arkadaşlar, çok güzel Onat ta saylav olsun,
Çalışsın her bir köyde olsun bütün ulusun.
Bir sözüm var sizlere azıcık bana bakın!
Haydi artık durmayın şimdi ayağa kalkın!
Söz verelim bu yönde andiçelim hepimiz!
Bu köycülük yolundan dönmiyelim geliniz!..
(Hep birden ayağa kalkarlar)
“Bütün Çocuklar”
Söz veririz, bugün de yurdu yaşatmak için,
Her kötüyü çiyneyip köylerden atmak için;
Duygumuz, düşüncemiz sade köyler olacak,
Yasak olsun ..bizlere başka yerde yaşamak.
Ne mutlu? bizlere ki hem Türküz, hem köylüyüz,
Savaşta yurda güvenç vermekte bir kömüz.
Perde
Yazan: Ö. ÖZBAŞ
[1] Koşun, asker.
