Bütün gezsem cihanı köylerden ayrılamam

Köyler benim öz yurdum hem de çelikten kalam.

Bahçesinde ağaçlar, dallarında bülbüller,

Dolaşmışlar ruhuma çağırır ve el eyler,

En medenî şehirler ruhumda zerre kadar,

Bir neşecik uyarmaz,' doğurmaz bir heyecan

En kuytu bir köşede büzülen pire kadar.

Temiz yeşil bir köydür ruhumda çiçek açan..

Atmayın beni sakın şu köylerden uzağa!

Bu yurdda uzun boylu benim bir çok işim var;

Sanmayın ki meftunum şu gülen dağa, bağa;

Hayır, benim burada tükenmez kardeşim varh,

öyle kardeşlerim ki hem okşar hem, severim

Bu kırları, dağları sevdirmeğe iverim,

Ah! görseniz, ne saftır zavallı bacılarım

Bilmem neden onlara bakar da acınırım,

Evet, birden çarparsa hep yürekler bu yerde

Üflemekçün ruhlara saadeti, neşeyi,

Verir ise her vicdan ruhum gibi irade,

İşıklara boğarız şu karanlık ülkeyi.

Pek yakın bir âtide mefkûremin çizdiği,

Mümkün olan şu yalan hakikata dönmezse,

İşte o an duyarım hayatımda yazığı,

Ümidim gül açmadan gelirsem son nefese...

Yazan: Ömer ÖZBAŞ