Odamda kimsesiz ve yalnızım... Hayır hakikatta yalnızsa yılmam. Lambam var, kitaplarım var!.. Lambam nur Saçıyor. Sevgili kitaplarımı açıyor ve onlarla konuşuyorum.

Saat, uygun tık taklarla ilerliyor...

Eyvah! arkadaşımın birini kaybediyorum. Gözümün nuru ışık titriyor; elimi kalbine attım ve sarstım, sevimli dostum can çekişiyordu. Bakıyorum; gittikçe sıcaklığı tükeniyor. Bir ölü vücudu gibi soğuklaşıyordu... Gözünün parlaklığı yavaş yavaş donuklaştı ve söndü.

Biz, iki zavallı karanta kaldık: ben ve kitaplarım.

Ziya GÜNER