KIŞ

Kül rengi bir gök. Sisli ve puslu bir hava. Sarı yapraklı dalları sarsan hırçın rüzgârlar. Bütün bunlarla beraber susan bir kasabanIn susmuş çocukları... Morarmış dudaklı insanlar... Bu, bir kışın çehresidir.

Bazı gök yere, bazı da yer göğe dönmüş gibidir. Göğün yerle birleştiği, gecelerin geceleştiği bir mevsim. Mevsimlerin en ruh sıkanı bence kıştır.

Dumanlı, dumansız bacalar camlı pencereler, cemsız pencereler... Mantolu, paltolu, boynu atkılı, eldivenli, şemsiyeli ve lastikli kimselerle paltosuz, mantosuz, sırtı, eli ve ayağı çıplak, midesi boş kimseler... Ayıpların gizlendiği, ayıpların göze battığı bir mevsim..

Yazan: Ziya GÜNER