-Tulay’a Sevgilerimle-
Şu sıvası dökülmüş evde tanıdım seni,
Dedin: “Ölüm ayırır bizi birbirimizden”
Hatırıma gelmedi aldatacağın beni
Hiç şüphe etmedim ki tertemiz sevgimizden.
Karanlık sardı beni kollarının yerine
Başında duvak gördüm, yanında bir yabancı.
Korktum kıskançlığımdan uzak durdum evine,
Kaybettim o gün bu gün aşka dair inancı.
Hayallerimiz artık hiç açmıyan bir çiçek,
Ümit yeşermez oldu, tel kırıldı sazında.
Ben aşktan neler umdum? Meğer başkaymış gerçek
Anladım fakat çok geç: Vefâ yok el kızında.
Arzûlarım hıçkırık, nedâmetim gözyaşı,
Etrafımda dört duvar; Allah’ım ben nerdeyim?
Bazen delice aşık, bazen bir sabırtaşı
Sonunu görmediğim bir rüyâ içindeyim.
Ankara, 6 Eylül 1957
Orhan ÖZER