-Tulay’a Sevgilerimle-

Şu sıvası dökülmüş evde tanıdım seni,

Dedin: “Ölüm ayırır bizi birbirimizden”

Hatırıma gelmedi aldatacağın beni

Hiç şüphe etmedim ki tertemiz sevgimizden.

Karanlık sardı beni kollarının yerine

Başında duvak gördüm, yanında bir yabancı.

Korktum kıskançlığımdan uzak durdum evine,

Kaybettim o gün bu gün aşka dair inancı.

Hayallerimiz artık hiç açmıyan bir çiçek,

Ümit yeşermez oldu, tel kırıldı sazında.

Ben aşktan neler umdum? Meğer başkaymış gerçek

Anladım fakat çok geç: Vefâ yok el kızında.

Arzûlarım hıçkırık, nedâmetim gözyaşı,

Etrafımda dört duvar; Allah’ım ben nerdeyim?

Bazen delice aşık, bazen bir sabırtaşı

Sonunu görmediğim bir rüyâ içindeyim.

Ankara, 6 Eylül 1957

Orhan ÖZER